Dushbane, aankomst en vertrek

De reis begon met een rustige vlucht naar Istanboel, vandaar een aansluitende vlucht van 4 uur naar Dushanbe, de onbekende hoofdstad.

Daar stond om 05.30 uur ons contactpersoon klaar. In de taxi door een vrijwel lege stad met brede 6 banen brede lanen naar een naar een groot "sovjet hotel" gebracht. Gezien het tijdstip leek het ons beter om maar gelijk aan de stad te beginnen. Daar wilden we maar wakker blijven en de volgende nacht pas slaap inhalen. Om toch te ontbijten moesten we wachten tot 07.00 uur. In een volledig lege koningszaal werd ons een rijk en onbekend ontbijt voorgeschoteld. Onze gids bleef rustig met zijn smartphone in de lobby achter. Na de maag gedeeltelijk gevuld te hebben zijn we de stad ingelopen en alle highlights, regeringsgebouwen, presidentieelpaleis, opzichtige monumenten een overdadige fonteinen.

Het Nationaal museum gesloten. Plotselinge afzettingen van hoofdwegen wegens een bezoek van de president van Turkmenistan. Toeterende rokende files tot gevolg. Laten we maar een geld 9somonis proberen te pinnen. Zou de geldautomaat honger hebben. De ING kaart, geen trek, dan maar de Visa kaart, daar saan we dan met in de hand  700 somoni (100 euro)

Met de stadsbus een willekeurige richting opgereden, files in de stad, toeterende auto's ook hier heeft blijkbaar iedereen haast. Na een wandeling naar een grote lokale markt. Veel fruit, groeten, snoepgoed, kleding etc. Vlees dat in de open lucht wordt aangeboden. 

Terug naar het hotel en kijken of we ons kunnen douchen o.i.d. koud water bruin met afzettingen, warm water na enkele seconden leeg blijkbaar. Dan maar een andere manier zoeken of gewoon maar uitstellen? Tegenover het hotel een lokale bedient snackbar aangedaan en vanaf de plaatjes eten besteld. Het werd snel 19.00 een goed moment om te gaan slapen.

Opstaan in een vreemde gedateerde kamer in een stad die uit vraagtkens bestaat op naar de koningzaal voor het ontbijt. Om 08.00 uur komt ons contactpersoon ons ophalen voor het begin van een lange reisdag naar onze projectplek een rit die uiteindelijk 14 uur zal duren. Op een soort lokale fruitmarkt vetrekken veel 4-wheel drive bepakt en bezakt de bergen ingaan.

Onze eerst keus kreeg de bestuurder de auto maar niet vol dus over naar een auto die nog twee plekken had. Om 09.15 alle bepakking van 7 personen opgeladen en word het vertreksignaal gegeven. Het begin van een historische reis. De eerste uren verliepen over redelijk geasfalteerde wegen. Regelmatige controles van de chauffeur door handopstekende politie, dan weer tanken

 en na 4 uur luchtime. In een 'wegrestaurant' een bord soep en brood naar binnen gewerkt en weer verder Khorog is nog een eindweg. 

Eindelijk de onbegaanbare wegen dienen zich aan, hoge bergen diepe dalen, stukken gravel worden afgewissel door restanten asfalt en natuurlijk de onvemijdelijke kuilen en kuilen en gaten. De eerste pas over wordt een blubberige klimtocht, waar men bovendien druk was om er iets van te maken. Uitzichten en vergezichten en afgronden zoals ze in de folders staan.

Maar weer eens tanken in het indrukwekkende landschap dat het grensgebied met Afghanistan vormt, slecht gescheiden door de Pamji-river, benen even strekken, de auto in nog 8 uur rijden. Uiteindelijk komen we aan de grens met de in Tadjikistan gelegen autonome republiek. Onze chauffeur doet de afhandeling van de paspoorten, geen slimme of moeilijke vragen dan maar weer gauw verder. 

Tegen 19.00 uur begon de schemering in te zetten, hoever zou het nog zijn. 19.30 eten aan een niet geselecteerd wegrestaurant. De chauffeur vertelde nog 130 km of te wel 3 uur rijden. Op weg in het donker verder de Pamir-higway op. Na nog geen 20 minuten allemaal lichten van auto's die zeker stilstonden, welke verrassing. In het volledige duister dook een aard-grindverschuiving op waar tussen door snelstromende water liep. Vrachtwagens, personenauto's alles van beide zijden geblokkeerd op de smalle Higway M141. Hoe gaan de locals dat oplossen. Onze chauffeur met zaklamp klom naar boven op verkenning gaat dit lukken, zouden we hier over/doorheen kunnen om onze reis te volbrengen. Het moet gebeuren een 4,5 liter Toyota Landcruiser is tot veel in staat zullen we snel zien, passagiers eruit en proberen maar.  Het tegemoet komend verkeer achteruit om onze auto een landingsplaats te verschaffen en gas erop. Het lukt na veel gas geven om aan de andere kant te komen. Nu wij nog, klimmen en klauwteren door losliggend puin en grind over snelstromend water springen komen wij ook aan de andere kant. In de auto dan maar weer voor de laatste 2.30 uur. in het volledige donker af en toe een tegenliggende truck. 23.00 we komen aan op onze slaapplek waar we de komende weken zullen verblijven. Morgen maar een verder zien waar we zijn wie er zich om ons heen bevindt.